Zorbalık. Sıkıcı bir başlık çoğumuz için. Ve ne yazık ki haklısınız. Herkesin dilinde zorbalık kelimesi. Ama ee? Peki ne değişiyor ki. Benim dedem bile zorbalık kelimesini duymuştur artık. Yani herkes tutturmusken zorbalık diye , neden hala bizim çocuklarımıza okulların tuvaletlerinde menilerini yediren liseliler var?
Neden , ben çok güzel olmadığım için benim arkadaşım yok diyebiliyor benim öğrencim?
Çözümleyemediğiniz tramvalarınızın kurbanı yaptığınız çocuklar okullarda bizim evlatlarımıza karşı acımasız birer zorbaya dönüşüyor.
Ne ben değiştirebilirim bu karanlık zihniyetleri ne de bir başkası. Sizler kendiniz bile isteye değişme ve dönüşme taraftarı olmadığınız sürece.
Ama sizin keyfinizi beklemeye şiddetle karşı çıkıyorum.
Dünya dönüyor ve ben eminim ki bir yerlerde umut için yeşeren çiçekler var. Tohumlarını evlatlarımızın attığı toprağa.
Öyle yeşerecek ki fırsat verilse öyle serpilecek ki evrene buğday başakları yediyken yetmiş verecek.
Ve siz durduramayacaksınız serpilip gelişmelerini.
Hele o öğretmenler. Ah sizler varya!
Korkmayın miniklerimden lütfen. Çoğu zaman bizi anlamıyor masum kalpleri. Kimi ikişer açık kalp ameliyatı geçirip geldi o sıralara. Kimi için ölür bu çocuk yaşamaz dendi.
Kimisine al bunu eve kapat okulla uğraşma zamanına yazık dendi evet hemde bir doktor tarafından dendi. Utançtır, büyük puntolarla duyurulmalıydı medyada.
Ama çocuklar inatçıdır bizim çocuklar çok daha.
Anneler de bir o kadar asi.
Çünkü olmak zorunda, başka çaresi mi var yok sayılmayla baş etmenin. Kendisi için değil asla ölümün kucağından defalarca ama defalarca kez koparıp aldığı evladı için.
Şimdi soruyorum, annelerin ahı sızlatsın mı yüreğinizi?
Korku
Hep, apansız gelen. Şimdi ne olacak aman evladım çığlık atma biliyorum ben sakinleşmenin tek yolu o çığlıkta ama üst komşu çıldırmakta. Nerden bilsin onun çocuğu otizmli mi?
Neden bilsin ki otizmi?
Onun hiç başına gelmeyecek. Çünkü bundan emin. Rüzgarın tersinden eseceğinden haberi yok.
Tik tak tik tak ve zaman akmakta. Nöbeti ne zaman geçecek pamuklara sardığım evladımın?
Her nöbet sıfırlama zihni. Bin bir emeğini...
Nöbetle gelen titreme, evet zonklamakta bir o kadar annede. Hastane koridorlarını kim daha iyi tanıyabilir ki?
Yaşam ve ölüm arasındaki ince çizgi ve direnmekteler kalmak için.
Kimin umrunda bunca acı?
Siz kapıları suratlarına kapatın diye değil!
Siz burada bu çocuğu istemiyoruz diyin diye değil!
Siz evlatlarınızı , onlardan kaçırın diye verilmedi bunca mücadele!
Insanca yaşamak haktır! Ve sizden bunu bir lütuf gibi sunmanızı beklemiyoruz!
